Rozdział 14

          Taesun siedział na szpitalnym łóżku swojego młodszego brata, nie bardzo wiedząc co ma robić. W sali było łącznie z nim jeszcze pięć osób. Sami chłopcy. Taemin siedział na wózku, zajadając się żelkami, które w dużych ilościach przynosił mu Kibum. Chłopak nie mógł zrozumieć, dlaczego jego młodszy brat nazywa Key ummą. To było dziwne. Dalej oparty o ścianę z założonymi na piersi rękoma, stał charyzmatyczny Choi Minho. Kim Jonghyun siedział na wolnym krześle, zaglądając przez ramię na telefon Lee Jinki`ego, który zawzięcie coś do kogoś pisał. Taesun czuł się dziwnie obco w tym towarzystwie. W ogóle czuł się tak już od miesiąca, kiedy to odkrył, że do Taemina przychodzi ten dziwny chłopak razem ze swoimi przyjaciółmi. Z początku starszy Lee przestraszył się, gdy się o tym dowiedział. Głównie dlatego, że Choi pocałował Taemina na jego oczach w dniu, kiedy praktycznie dokonano eutanazji. A jak dodać do tego fakt, że dwójka z owej gromadki jest ze sobą w związku homoseksualnym, to praktycznie dostał palpitacji serca. Mimo to, gdy tylko zobaczył, że jego młodszy brat jest szczęśliwy, przebywając z tymi ludźmi, nie miał serca zabraniać mu im do niego przychodzić. W końcu Taemin nareszcie miał przyjaciół, którzy o niego dbali. I nawet jeśli obawiał się nieco o orientację seksualną młodszego, to mimo wszystko się cieszył.

            -Hyung, chcesz żelkę?- zwrócił się do niego Taemin, uśmiechając się tym swoim pełnym szczęścia uśmiechem. Pokręcił przecząco głową, mierzwiąc mu lekko włosy i spoglądając na Minho. Zauważył, że ten był niezwykle delikatny w stosunku do Taemina. Patrzył na niego ciepłym wzrokiem, pomagał w rehabilitacji, chwalił za postępy. Praktycznie cały czas był obok. A kiedy dotykał młodszego, to między nimi czuć było pewne iskry, chemię.

            -Będę się już zbierać Minnie. Mam dzisiaj występ- powiedział, wstając z krzesła. Taemin spojrzał na niego z nieco smutną minął i odpowiedział:

            -Chciałbym zobaczyć twój występ, hyung. Na pewno jesteś najlepszym DJ. Jaki występował w tym klubie.

            -Nie jestem aż tak świetny, a mój występ będziesz mógł zobaczyć, gdy tylko wypiszą cię ze szpitala. Robisz coraz większe postępy, dasz radę już sam stać.

            -Yhym! To do jutra, hyung!

            -Do jutra- ponownie potargał włosy chłopaka i kiwając reszcie głową na pożegnanie, wyszedł na korytarz.      

            -Dlaczego on nigdy się nie odzywa?- spytał Jjong, podkradając Minniemu kawałek czekolady, za co oberwało mu się od Key.

            -W sumie to nie wiem. Hyung zawsze taki był- odpowiedział Taemin, posyłając słodki uśmiech w stronę Minho, który nie spuszczał z niego wzroku.

            -Ej, dobra, nieważne. Jjong weź mnie podwieź na miasto, co? Hyorin na mnie czeka- odezwał się Onew z wypiekami na twarzy. On i Hyorin spotkali się od tamtego czasu dwa razy i praktycznie cały czas pisali ze sobą. Dobrze im się ze sobą rozmawiało, a dziewczyna wyraźnie zdawała się lubić Jinki`ego, na co ten wręcz skakał ze szczęścia.

            -W sumie, mogę cię podwieźć. I tak chce jeszcze zajechać do domu, to zbieraj się. Bummie jedziesz z nami?

            -Jadę. Muszę skończyć tekst piosenki na zaliczenie, a ostatnio trochę to zaniedbuję- Key wstał, łapiąc Jonghyuna za rękę i kierując się w stronę drzwi.

            -To do później- rzucił Jjong, obejmując Key ramieniem, kiedy znaleźli się już w progu. Jinki wybiegł za nimi, z anielskim uśmiechem na twarzy, nie mogąc już się doczekać spotkania z Hyorin.

            -No to zostaliśmy sami- powiedział Minho, spoglądając na Taemina, który lekko się zaczerwienił. Był teraz taki inny, niż gdy był duchem. Bardziej wesoły, uroczy, nieco dziecinny. Bez tej tlącej się w jego oczach samotności.

            -Co chcesz robić?- dodał, uśmiechając się ciepło.

            -Chcę wyjść na świeże powietrze. Mam już troszkę dość siedzenia ciągle w tym pomieszczenia- odpowiedział młodszy, marszcząc lekko nosek.

            -No to jedziemy na dach.  

            Choi złapał za jego wózek i wyjechał na korytarz, zmierzając w stronę wind. Cieszył się, że został z chłopakiem sam na sam. Dzięki temu mógł swobodnie poświęcać mu całą swoją uwagę, bez mówiącego coś ciągle Key, podjadającego Jjonga i wniebowziętego Onew. No i nie można zapomnieć o bracie Taesuna, który był niczym przyzwoitka, lustrując go ciągle uważnym spojrzeniem. Wszedł do windy, pozwalając, aby Taemin nacisnął numer piętra. Uśmiechnął się. Ten chłopak był czasem jak dziecko. Tym razem nie widać było w nim melancholijnego Taemina, grającego ciągle na fortepianie. Swoją drogą, Minho tęsknił za jego grą. Brakowało mu tych magicznych dźwięków i widoku pogrążonego w melodii Lee.

            Drzwi windy otworzyły się i oboje wyszli na przestronny dach szpitala. Czasami przychodzili tu niektórzy pacjenci, chcący chociaż na chwilę pobyć z dala od lekarskich fartuchów.

            -Woaaaa! Jaki fajny wiaterek!- krzyknął Taemin, rozkładając ramiona. Jego nieco za długie włosy falowały swobodnie na wietrze, sprawiając, że Minho miał ochotę chwycić je w swoje ręce i nie puszczać.

            -Powinieneś związać swoje włosy- powiedział Choi, stając obok chłopaka.

            -Lubię jak wiatr mi je rozwiewa. To takie przyjemne uczucie.  

            -To widać po twojej minie.

            -Co sądzisz o Jinkim i tej dziewczynie?

            -W sumie to nie wiem. Hyung wydaje się być szczęśliwy, a ona go lubi. Może wyjdzie coś z tego więcej.

            -Mam nadzieję, że tak.

            -Minnie, zastanawia mnie fakt, dlaczego ani razu nie widziałem, aby rodzice cię odwiedzili?- spytał Minho, spoglądając w lekko zachmurzone niebo.

            -Mama była w tamtym tygodniu.

            -Ale nie na długo. Tylko Taesun odwiedza cię tak często.

            -Nie mam im tego za złe. Tata był zajęty, musiał trenować, w końcu musi zarabiać. A mama znowu zaczęła tańczyć. Chciałbym ich zobaczyć znowu razem. Podobno przestała robić to co kocha, kiedy miałem ten wypadek. A to, że znowu do tego wróciła, oznacza, że jest szczęśliwa. Tata nie musi już ciągle szukać nowych partnerek, mimo że na najbliższe zawody pojedzie razem z obecną.

            -W zasadzie to nigdy cię nie pytałem, ale czym oni się zajmują?

            -Są zawodowymi tancerzami. Tak się poznali, połączyła ich pasja. Później wzięli ślub, urodziliśmy się ja i Taesun. Chyba stąd moje zdolności taneczne. Mama też grała na kilku instrumentach. Tęsknię za tańcem. A twoi?

            -Tata jest piłkarzem, występuje w reprezentacji narodowej, mama siedzi w domu, dopingując ojca i pomagając w opiece nad synem mojego starszego brata.

            -Nie mówiłeś, że masz rodzeństwo.

            Minho zaśmiał, spoglądając na niego. Wiele rzeczy mu nie mówił, chociażby dlatego, że zapominał. Nie myślał o sobie, będąc przy tym chłopaku. Cała rodzina, która i tak praktycznie nie miała dla niego czasu, odchodziła gdzieś na bok.

            -Jakoś nie było okazji do tego, ale już wiesz. Min Suk hyung, zajął się sportem tak jak ojciec. Jakieś dwa lata temu do naszego domu przyszła kobieta z domu dziecka i oznajmiła, że przebywa w nim chłopiec, którego ojcem jest Min Suk. Ale było zaskoczenie. Matka zostawiła dwuletnie dziecko, bo wolała sobie ułożyć życie bez niego. W papierach podała dane biologicznego ojca. Hyung od razu zabrał stamtąd małego. A Yoogeun jest naprawdę słodkim chłopcem.

            -Czyli, że on ma teraz cztery latka?

            -Tak.

            -Twój brat naprawdę dobrze się zachował. W końcu mógł zostawić dziecko, zrzec się praw. Nie znał go.

            -Hyung pokochał tego szkraba, jak tylko go zobaczył. Podobieństwo między nimi jest dość spore. Są razem szczęśliwy.

            -I o to chodzi.

            Minho zamyślił się na chwilę. Wszyscy z jego przyjaciół: Jonghyun, Key, Jinki, Taemin i on nie mieli zbyt dobrego kontaktu z rodziną. Rodzice Onew mieszkali w USA, zajmując się swoim małym biznesem. Kibum urodził się w Daegu i tam właśnie była jego rodzina. Nie miał zbyt dużo okazji, aby się z nimi spotykać. Państwo Kim, czyli rodzice Jonghyuna cały czas jeździli po świecie, dając występy . Swego czasu byli nawet bardzo znani, wydali kilka płyt jako duet. Dlatego właśnie chłopcy tworzyli tak zgraną paczkę. Byli jak taka kochająca się rodzina z Key ummą i Jjong appą na czele i dopóki mieli siebie, byli szczęśliwi.

           

            -Mieliśmy jechać do domu- powiedział Jjong, patrząc z niechęcią na siedzącą naprzeciwko niego brunetkę. Key mruczał ciągle coś pod nosem, co jakiś czas podśpiewując.

            -Oppa, w domu byś się tylko nudził, a tak możesz porozmawiać ze mną- odpowiedziała mu brunetka, zalotnie trzepocząc rzęsami. Jonghyun miał ochotę ukatrupić Jinki`ego. Kiedy tylko przywieźli swojego przyjaciela na miejsce, okazało się, że Hyori przyszła wraz z przyjaciółką i poprosiła ich, aby zostali nieco dłużej, wypili kawę. Zgodzili się tylko dlatego, że Onew rzucał im błagalne spojrzenia, mówiące „proszę, zajmijcie się tą dziewczyną, chcę pobyć trochę sam z Hyorin”. Tak więc zaparkowali auto i weszli do małej kawiarenki, zamówili kawę i słuchali jakże długiego dialogu panny Da Son, która wręcz bez krępacji podrywała Blinga. Chłopaka dziwiło trochę to, że Key praktycznie nie zwracał na to uwagi.

            -Jak na razie, to tylko ty tutaj gadasz- rzucił, dopijając swoją kawę.

            -Och! Cóż, gaduła ze mnie. Oppa, a może byś coś zaśpiewał, hmm? Hyorin mówiła, że przyjaciele Onew chodząc na Uniwersytet Artystyczny i chciałabym usłyszeć twój głos.

            -Jakoś nie mam na to ochoty.

            Dziewczyna zmarszczyła brwi, wydymając usta w niezadowoleniu. Chłopak, który przed nią siedział był cholernie przystojny, ale też kompletnie nie zainteresowany rozmową z nią. Irytowało ją to. Chłopcy zazwyczaj inaczej zachowywali się w jej towarzystwie. Była ładna i dzięki temu ją lubiano. Nie ważne, że była też lekko zadufana w sobie i polowała na każdego godnego uwagi faceta. Liczyło się, że miała śliczną buźkę i ciało, którego można jej było pozazdrościć. Uśmiechnęła się słodko, wyciągając swoją dłoń na stolik i dotykając lekko opuszków palców Jjong`a, który uniósł w geście zapytania swoją prawą brew.

            -Oppa, proszę, zaśpiewaj coś- powiedziała słodkim głosikiem, robiąc przy tym najbardziej uroczą minę na jaką było ją stać. Chłopak pokręcił jednak głową, zabierając swoją dłoń. „Co jest z nim nie tak do cholery?! I z tym drugim kolesiem też”- pomyślała, coraz bardziej zirytowana.

            -Jjong weź daj mi kluczyki do auta, pójdę po zeszyt. Chyba mam pierwsze wersy piosenki- odezwał się Key, wyciągając rękę w stronę Blinga. Ten podał mu kluczyk, patrząc błagalnym wzrokiem. Chciał już  wrócić do domu i przelecieć uroczy tyłek swojego chłopaka, a nie gadać tu z tą nawiedzoną laską.

            Gdy tylko drzwi baru zamknęły się za Kibumem, Jonghyun wyjął telefon i zaczął pisać.

            „Do: Żoneczka;

            Co z tobą nie tak? Nie widzisz jak ta laska mnie podrywa? Mam jej już serdecznie dość, a ty nic tylko mruczysz ciągle pod nosem ;/”

            „Od: Żoneczka;

            Kochanie, doskonale zauważyłem jej starania, ale widzę też, że nie jesteś nią zainteresowany, więc nie czuję potrzeby, aby wszczynać ci sceny zazdrości. Poza tym w końcu udało mi się wymyślić tekst tej piosenki i muszę go zapisać”

            Key otworzył tylne drzwi samochodu swojego faceta i uśmiechnął się pod nosem. Znajoma Hyorin porządnie próbowała poderwać Jjonga, co nie co bawiło Kibuma. Wiedział, że chłopak jest mu wierny i nawet całkiem nieźle się bawił, widząc jak ten się męczy, próbując ją jakoś spławić.

            „Od: Mężulek;

            Bummie, chodź uświadomimy ją, że jestem już zajęty? W końcu należę tylko i wyłącznie do ciebie ;* „

            Uśmiechnął się pod nosem na te słowa. W sumie uświadomienie tej dziewczyny mogło być całkiem dobrą zabawą.

            „Od: Żoneczka;

            Tylko zapiszę tą piosenkę, bo mi ucieknie i wyjdzie tak, że w ogóle nie napiszę żadnej ;* „

            Jak napisał, tak też zrobił.

            Da Son usiadła na krześle obok Blinga, delikatnie się nad nim nachylając, tak, aby ten mógł z łatwością zajrzeć w jej dekolt. Miała na sobie zieloną bluzkę, idealnie podkreślającą jej kształtny biust i czarne, obcisłe rurki. Do tego buty na obcasie i zmysłowa biżuteria.  Bling poczuł jak zaczyna go mdlić od nadmiaru perfum tej dziewczyny. Praktycznie nie mógł oddychać. Odsunął się lekko w drugą stronę, modląc się w duchu, aby Kibum się pospieszył z tym pisaniem i rozpoczął w końcu akcję „uświadamianie.”

            Do baru ponownie wszedł Key, uśmiechając się pod nosem i podchodząc do swojego chłopaka. Ukradkiem zerknął w bok, gdzie siedzieli Jinki i Hyorin, pochyleni nad stolikiem, zawzięcie o czymś rozmawiając.

            -Jjong nie mówiłeś mi, że byłeś ostatnio w Sex Shopie- powiedział, siadając na swoim miejscu i puszczając perskie oko w stronę Blinga. Ten natychmiast podjął grę.

            -Kurde, zapomniałem schować pakunki i teraz nici z niespodzianki!

            -Och, czyli, że specjalnie mi nie powiedziałeś?

            -Niedługo nasza rocznica, więc pomyślałem, że trochę urozmaicę nasze pożycie.

            Key nachylił się nad nim, przygryzając lekko dolną wargę, kątem oka obserwując nieco zdezorientowaną Da Son.

            -Podoba mi się ten nowy żel, jest taki inny. A to małe wibrujące urządzenie, to już w ogóle. Myślę, że nie musimy czekać do naszej rocznicy i najlepszym pomysłem będzie, jeśli jak najszybciej wypróbujemy te nowe zabawki- powiedział, uśmiechając się zmysłowo. Bling poczuł jak jego przyjaciel w spodniach budzi się do życia, mimo że nie było żadnych nowych zabawek do wypróbowania. „Będzie trzeba to zmienić”- pomyślał, przełykając głośno ślinę.

            -O co tu chodzi?- odezwała się w końcu Da Son, patrząc na nich z nie zrozumieniem w oczach. Key zwrócił na nią swoje spojrzenie kocich oczu i odpowiedział:

            -Ja i Jjong jesteśmy parą. Jinki wam nie wspominał o tym?
            -Jak to parą?- dziewczyna wytrzeszczyła w zaskoczeniu oczy, spoglądając na swoją przyjaciółkę, która właśnie z czegoś się głośno śmiała.

            -Och, jak mi przykro, że cię nie uświadomiła- Key położył swoją dłoń na umięśnionym ramieniu Jjong`a, uśmiechając się ironicznie.

            -Nie wierzę wam.- Da Son myślała, że chłopcy robią sobie z niej żarty. Sądziła, że Jonghyun chciał ją w ten sposób spławić, nie umiejąc powiedzieć jej wprost, że nie jest nią zainteresowany.

            -Nie wierzysz? A to niby dlaczego?- Jjong,rzucił jej pytające spojrzenie. Dziewczyna założyła ręce na piersiach, wypychając je bardziej na zewnątrz stanika i powiedziała:

            -Po prostu nie wierzę, więc mi udowodnijcie.

            -Jak sobie życzysz.

            Patrzyła jak Key siada na kolanach Jjonga, oplatając rękoma jegoszyję. Taki ruch nie świadczył jeszcze o tym, że byli homoseksualistami. Jonghyun objął chłopaka w pasie, przyciągając bliżej do siebie, po czym zbliżył twarz do jego twarzy i uśmiechnął się przeciągle. Key rozchylił lekko pełne wagi, przymykając oczy i czekając na pocałunek. Bling przesunął twarz do przodu i dotknął miękkich warg, delektując się ich smakiem. Kilka razy musnął jego usta swoimi, aż w końcu wsunął swój język do ciepłego i mokrego wnętrza, dotykając podniebienia, na co Key wydał z siebie cichy jęk. Da Son musiała zbierać swoją szczękę z podłogi na ten widok. Czuła jak powoli ogarnia ją obrzydzenie i zaskoczenie. „Podrywałam pedała!”- krzyczał jej mózg, przyprawiając ją o kilka niezbyt przyjemnych dreszczy na ciele.

            -Ej! Weźcie przestańcie się miziać!- rzucił Jinki, wskazując na nich palcem. Odwrócił się w stronę przyjaciół tylko na chwilę i od razu go zatkało, widząc tą scenę. Ukradkiem zerknął na Hyorin, która śmiała się teraz głośno na widok miny swojej przyjaciółki. Key oderwał się niechętnie od ust Jjong`a i posłał wszystkim szatański uśmieszek, mówiąc:

            -Nie spinaj się tak hyung, bo ci spodnie pękną.

            -Czy wy nie możecie się opanować chociaż w miejscach publicznych? Może jeszcze zaraz zaczniecie się pieprzyć na tym stole, co?

            -Całkiem kusząca propozycja.- Jjong, ścisnął lewy pośladek Key, na co ten przygryzł lekko dolną wargę.

            -Zwariuję kiedyś przez was i w ogóle myślę, że powinniście już iść.- Onew przyłożył dwa palce do czubka swojego nosa, modląc się, aby go posłuchali i po prostu sobie poszli. Wolał już, aby zostawili go z ciągle gadającą i patrzącą na każdy ruch jego i Hyroin, Da Son, niż żeby urządzali sobie jakieś orgie w miejscu publicznym.

            -My tylko uświadomiliśmy twoją nową koleżankę, że nie jesteśmy nią zainteresowani, bo się ze sobą spotykamy, a ona nie uwierzyła. Chciała dowodów. Gdybyś jej powiedział,jakiej jesteśmy orientacji zapewne w ogóle nie było by tego przedstawienia- wyrecytował Key, wstając z kolan Jjong`a i łapiąc go za rękę.

            -Ale jeśli chcesz, to my z chęcią wrócimy do domu i skończymy to co zaczęliśmy- dodał. Jonghyun uśmiechnął się lubieżnie pod nosem, przytulając się do pleców Kibuma.

            -To co zaczęliście, czyli?- spytał Jinki, rad z tego, że jego przyjaciele w końcu sobie pójdą.

            -Skończymy piosenkę, oczywiście, a ty myślałeś, że co?- odparł Kibum, zmywając uśmiech z twarzy Blinga i doprowadzając do śmiechu wszystkich obecnych w pomieszczeniu.

           

            Ściemniało się. Minho otworzył oczy, uzmysławiając sobie, że siedzi na dachu szpitala, oparty plecami o ścianę. Chyba musiał przysnąć, bo gdy zamykał oczy był jeszcze dzień. Rozejrzał się dookoła, przypominając sobie, że był razem z nim Taemin. Wstał, obracając się wokół własnej osi i go zobaczył. Stał przy wózku, a ostatnie promienie słońca rysowały na jego twarzy śliczne smugi.

            -Taemin, co ty robisz?- spytał, podchodząc do niego ostrożnie. Chłopak spojrzał na niego i się uśmiechnął. Na jego czole widniało kilka kropel potu.

            -Obudziłeś się?- usłyszał ciche pytanie chłopaka.

            -Tak, jak widać. Co ty robisz?

            -Ćwiczę. Chcę jak najszybciej móc chodzić, pójść na występ hyunga i wyjść z tego szpitala. Mogę już stać o własnych siłach przez kilka sekund.- W tym właśnie momencie chłopak zachwiał się, a Minho złapał go pospiesznie, obejmując silnym ramieniem.

            -Nie powinieneś próbować kiedy jesteś sam.

            -Nie jestem sam, przecież mnie trzymasz.- Duże czekoladowe oczy wpatrzone były w jego. Choi przełknął głośno ślinę, czując słodki zapach pomarańczy od włosów chłopaka. Był tak blisko, tylko kilka centymetrów od  jego twarzy. Delikatne ciałko Taemina przyciskało się teraz do jego ciała, emanując ciepłem. Zrobiło mu się gorąco. Spuścił wzrok na malinowe wargi chłopaka, pragnąc ich posmakować.

            -Zrób to- usłyszał cichy szept, wydobywający się z tych jakże kuszących ust.

            -Zrób co?- spytał, podnosząc jedną brew do góry. Policzki chłopaka przybrały czerwony odcień, a oczy lekko się zaszkliły z podniecenia.

            -To co chcesz zrobić. Pocałuj mnie.

            Kolejny cichy, ale jakże zmysłowy szept. Minho zadrżał, przyciągając go bliżej  siebie. Nie trzeba mu było dwa razy powtarzać. Schylił głowę, owiewając drążącym oddechem twarz Taemina, aż w końcu przykrył jego wargi swoimi. Odpłynął. Usta chłopaka były jak płynny miód, jak jego własna utopia. Delikatne, miękkie, pełne, kuszące, słodkie, uzależniające. Z początku musnął je delikatnie, delektując się ich smakiem. W końcu pogłębił nieco pocałunek, czując jak jego zmysły szaleją. Tak długo czekał na ten moment. Tak wiele razy śnił o nim, marzył i w końcu to marzenie się spełniało.

            Taemin jęknął, zarzucając ręce na szyję wyższego chłopaka. Było mu tak dobrze. Miał wrażenie, że czekał na to od dawna. Po jego ciele przeszły przyjemne dreszcze i oblała go fala gorąca, kiedy język Minho wtargnął do jego wnętrza. Nie był zachłanny, nie, przez cały czas całował go delikatnie i zmysłowo, przyprawiając o zawroty głowy. „Umarłem i trafiłem do nieba”- pomyślał, wplatając swoje palce w gęste włosy bruneta. Minho przeniósł jedną swoją rękę na szyję młodszego, gładząc ją delikatnie, drugą wciąż go przytrzymując. Ich ciała przylegały do siebie idealnie, jakby były wprost dla siebie stworzone.

            W końcu Minho odsunął swoją twarz od twarzy młodszego, patrząc na niego zamglonym wzrokiem.

            -Kocham cię- szepnął, wciąż czując słodki smak ust Taemina. Chłopak zaczerwienił się jeszcze bardziej, spuszczając głowę i odpowiadając:

            -Wiem o tym Minho. To widać, ale przepraszam…

            -Za co?

            -Ja… nie mogę ci jeszcze odpowiedzieć tym samy, bo sam nie jestem pewny co czuję. Podobał mi się ten pocałunek, tęsknię za tobą i śnię o tobie, ale nie potrafię jeszcze stwierdzić…- przerwał, bo jego usta znowu pokryły usta Minho. Kilka delikatnych muśnięć i ponowne zapomnienie się. Czas stanął w miejscu, serce przyspieszyło. Nowa fala gorąca, wyostrzone zmysły.

            -Rozumiem to Minnie i poczekam, więc gdy już będziesz pewien daj mi znać, okej?- powiedział Minho, uśmiechając się ciepło. Rozumiał, że dla młodszego może być jeszcze za wcześnie, aby wyrazić swoje uczucia słowami. Mimo to Minho doskonale znał odpowiedź. Taemin go kochał, samemu jeszcze nie za bardzo zdając sobie z tego sprawy. Choi widział to w każdym geście chłopaka, spojrzeniu, tonie głosu i odwzajemnionym pocałunku.

            -Będziesz pierwszym, który się o tym dowie- odpowiedział Taemin, uśmiechając się szeroko i przytulając do piersi Minho. Stali tak przez kilka chwil, Lee podtrzymywany przez silne ręce wyższego chłopaka, a gdy ostatnie promienie zachodzącego słońca zniknęły za horyzontem, Taemin ponownie usiadł na wózku i oboje wrócili na oddział.